روزنوشت – 8

از 4 شنبه عصر شروع میکنم که من رفتم باشگاه و وقتی تموم شد ، دیدم دکتر اس زده که میخاسته بیاد منو ببینه اما دخترش تنهاست و باید پیش اون باشه و چون فوتبال ایران هم بوده دخترش ازش خواسته که باهم بازی رو ببینن ، اما گفت که فردا ناهار منو میبینه .

5 شنبه صبح خیلی حالم خوب نبود ، سرم بشدت درد میکرد ، اما اومدم شرکت ، حدود ظهر دکتر اس زد که ناهار نمیاد و یه جلسه فوری براش پیش اومده و عصر میاد ...

ظهر که رفتم خونه و دراز کشیده بودم تا استراحت کنم ، داشتم فکر میکردم و مرور میکردم که چی بهش بگم و چطور باهاش حرف بزنم ، هرچند همیشه محاسباتم بهم میریزه و اصلا نمیشه که همه ی حرفامو بزنم ...

واسه همین یه متن تایپ کردم و یه سری حرفام رو توش گفتم ، از اوضاع روحیم گفتم و خستگیام و نیازم به اینکه باید یکی درکم کنه ...

حدود 5 بود که رسید ، خیلی هم خسته بود تا رسید لب تاپو باز کردمو گذاشتم جلوش و گفتم بخونش ، نشست با دقت خوند و بعد بلند شد و منو محکم در آغوش گرفت و بهم گفت بهتره باهم حرف بزنیم ،  من کم حرف زدم اما اون خیلی زیااااد ...

بهم گفت : ببین عزیزم تو شرایط کاری و زندگی منو دیدی ، همیشه فشار کاری زیادی رو تحمل میکنم  (گفته بودم که شغلش خیلی حساسه ) از یه طرف هم اون زن از هیچ کاری واسه اذیت کردنم دریغ نمیکنه و همه ی عقده هاش رو رو سر بچه خالی میکنه و تمام فشارش رو از طرف بچه به من وارد میکنه و اون بچه رو کرده وسیله انتقامجویی (اون میدونه که دکتر چقدر رو این دختر حساسه واسه همین اینکارارو میکنه)...

ازم خواست یه کم بیشتر رو این موضوع فکر کنم و بفهمم و درک کنم که خودش واسه ی اون دختر همیشه و همیشه باید تکیه گاه باشه و همیشه یه پدر براش باقی بمونه هرچند همیشه کنارش نباشه ، بهم گفت که باید همه ی توان و سعیش رو رو برای آرامش در زندگی اون بچه باید بکار بگیره تا اون نبودنش رو احساس نکنه ...

البته با حرفاش موافق بودم و درک میکردم و میدونستم وظیفه ش ایجاب میکنه که برای اون دختر یه پدر باقی بمونه...

بهش گفتم همه ی حرفات رو قبول دارم و هرگز نمیخام در انجام وظایفت برای اون بچه کوتاهی کنی اما دلم میخاد اگه قراره همسر من باشی هم همینطور در قبال من احساس مسئولیت و وظیفه کنی ، بهم قول داد که اینطور باشه ...

بعد از حرفاش یه کم احساس آرامش میکردم اما ته دلم هنوز اون اضطراب و ترس از آینده وجود داشت...

جمعه براساس قرار قبلی که داشتم باید میرفتیم مراسم چهلم یکی از اقوامشون تو شهرستان ، دوتا از خواهر و برادراش رو قبلا خیلی کوتاه دیده بودم اما 2-3 تا دیگه رو ندیده بودم (اونایی که بزرگتر بودن و حکم پدر مادری براش داشتن) واسه همین یه کم استرس هم داشتم ، ساعت 6 جلوی درب منزل خواهر بزرگش بودیم و کم کم بقیه هم پیداشون شد ، البته هیچ کدوم از خانومای برادراش نبودن و من هنوزم اونارو ندیدم ، دکتر منو معرفی کرد و اونا هم بگرمی باهام احوالپرسی کردن و با 3 تا ماشین راه افتادیم ، وسط راه یه جا برای صبحانه نگه داشتن که من فقط یه لقمه که خود دکتر برام گرفت از گلوم پایین رفت و یه چایی رو تلخ سر کشیدم همین ... ، واسه همینم کل راه رو باز سردرد داشتم و ضعف که البته بروم نمیاوردم ...

حدود 10.30 بود که رسیدیم و اونجا دیگه به اقوامشون منو بعنوان همسرش معرفی میکرد و جالب بود خیلی ها اصلا همسر قبلیش رو ندیده بودن و فکر میکردن من همونم و مدام میپرسیدن دخترتون خوبه ؟؟؟!!!!!

وای وای هوا هم چقدر دیروز گرم بود و این سر درد منو بدتر میکرد ، خواهر کوچیکه دکتر (این که میگم کوچیک حدود 55 سالشه ها ، ولی البته خیلی سرحال و کوچیکتر از سنش نشون میده اونم بواسطه کوهنورد بودنشونه ، البته خانواده دکتر همشون علاقه عجیبی به کوه و کوهنوردی دارن... ) خیلی هوامو داشت ، خیلی خانوم فهمیده و امروزی بود ، وقتی فهمید سردرد دارم بهم ژلوفن داد ، اونو که خوردم یه کم بهتر شدم...

بعد از ناهار و مسجد ، حدود 5 بود که راه افتادیم بسمت تهران و جاده هم بواسطه مسافرتهای اخیر قبل ماه رمضون بشدت شلوغ بود...

وقتی همین آبجی کوچیکه رو که تو ماشین ما بود رسوندیم و ماشینمون خالی شد ، دکتر گفت که برادراش چقدر از من تعریف کردن و چقدر انتخابش رو تحسین کردن .... 

وقتی رسیدیم ،‌ باهم ماشینو تمیز کردیم و چقدر ازم تعریف کرد که چقدر من تو همه چیز همراهم و از این حرفا ...

دیگه پامو که گذاشتم تو خونه داشتم از خستگی بیهوش میشدم ...

بهرحال این دو روز بد نبود ، امیدوارم بتونیم بیشتر همدیگرو درک کنیم ، بتونیم بهتر تنهایی همو پرکنیم و تکیه گاه خوبی برای هم باشیم ،‌ من با کوله باری از مشکلات و سختیهایی که پیش رو داریم فقط امیدوارم ... امیدوار....